Op 10 september is het Wereld Suicide Preventiedag. In aanloop daartoe werd op 5 september in acht provincies Walk into the Light georganiseerd. In Harderwijk werd de editie Gelderland gelopen.
De wandeling werd vorig jaar voor het eerst in Katwijk georganiseerd door het Suicide Preventie Centrum (SPC) en dat was zo’n succes dat er dit jaar uitbreiding naar acht provincies plaatsvond.
De stichting Stilgeweest uit Nunspeet nam samen met het SPC de organisatie in Harderwijk op zich.
Verschillende mensen kwamen erop af: mensen die een dierbare verloren aan suïcide, naasten van mensen die suïcidale gedachten hebben, maar ook mensen die zelf worstelen of hebben geworsteld met suïcidale gedachten.
Deze mensen liepen via het Zeepad in Harderwijk richting het Strandeiland in alle vroegte letterlijk vanuit het duister het licht tegemoet. Op het Strandeiland deelde deejay Robin Simon hoe zijn geloof in God hem steeds weer de kracht geeft om met het verlies van zijn beste vriend om te gaan.
Bij de zonsopgang was men even stil, om vervolgens gezamenlijk naar Café de Liefde te vertrekken, alwaar een luxe ontbijt werd geserveerd. Daar deelde ik onderstaand gedicht.
De ontvangst in Café de Liefde was liefdevol, de sfeer onderling was warm. Mensen lieten weten het fijn te vinden vrijuit te kunnen praten over suïcidaliteit, zonder dat gesprekspartners zich daar ongemakkelijk bij voelen. En het was fijn om samen te zijn, omdat je alleen samen en in verbondenheid uit het donker van depressie en rouw kunt komen.
‘Tot volgend jaar!’, zeiden mensen monter tegen elkaar bij hun vertrek uit het café. Er lijkt een nieuwe traditie geboren.
Licht
Die eerste week was koud.
Het was november.
Ik droeg een warme trui.
Zwarte koffie. Donker, de wereld stond stil.
Alsof het gesneeuwd had
Zo’n knerpend geluid van niks.
Ik weet zeker dat het niet sneeuwde. Toch?
Alles leeg, leger dan ik wist dat ik kon zijn.
De tijd die geen wonden heelt tikte door.
‘s Nachts huilde ik mezelf wakker.
Die eerste week was warm.
Met soep die ik niet bliefde.
Almaar zwarte koffie.
Huilende mensen, onbekend en geliefd.
Ongeloof en wanhoop en wat angst.
Kussen en omhelzingen. Die ik niet voelde.
Ik waste mijn kind
Opdat hij netjes kon vertrekken.
Ik noemde het – per ongeluk –
De kraamweek.
En toen moesten we lachen
Op de uitvaart was dat, ik viel bijna in het graf
Van het lachen
En ik dacht
Laat niemand dit zien dat ik sta te lachen
Boven het open graf
Van mijn kind.
En het waren geen zenuwen
Of misschien een beetje
Het was de humor die wij delen
Die niemand ons afpakt
Net zomin als onze liefde
En begrip voor het kind
Dat deed wat hij dacht dat moest.
En zie, ik huil mijzelf nog weleens wakker
november is nog altijd koud
Ook zonder sneeuw. Zwart.
Maar tussendoor is er licht.
En lach ik steeds vaker
Niet van de zenuwen
Maar van de humor die wij delen.
Wij dragen hem nog altijd tussen ons in
naar zijn graf
Met zware voeten
Maar met alle liefde die ons verbindt
Met elkaar en met hem
die niet meer onder ons is.
0 reacties