Manuella

Mijn naam is Manuella, maar ik word meestal Maan genoemd.
Ik ben 52 jaar en ondernemer, ik heb een vintage-winkel in Amsterdam. Ik heb drie kinderen: Valery van 28 jaar, Mitchell voor altijd 22 jaar en Lisa van 18 jaar.
Twee jaar geleden is mijn zoon Mitchell Jullian overleden op 22 jarige leeftijd. Daar ging een lange, moeilijke tijd aan vooraf.

Mitchell is ongeveer twee jaar depressief geweest en het laatste jaar was hij suïcidaal. Die twee jaar liep hij bij de ggz, ik ging elke dinsdag met hem mee naar zijn psycholoog.
Aangezien gesprekken alleen te weinig effect hadden, kreeg hij steeds weer verschillende medicijnen voorgeschreven, maar niks sloeg aan.
Mitchell vond de wereld niet meer leuk, hij voelde zich niet gehoord en ook niet begrepen. Vaak zei hij dan ook tegen zijn artsen en hulpverleners: ‘Jullie luisteren niet, ik wil hier niet meer zijn.’ Daar werd dan niet op ingegaan.

Mitchell gaf het laatste jaar steeds vaker aan aan dat hij niet meer wou leven, hij zei dat tegen zijn tegen zijn artsen, maar ook zeker tegen mij.  Op een gegeven moment vroeg hij om euthanasie en daar werd over gesproken. Maar het hele traject van euthanasie zou lang duren en dat hield hij gewoon niet meer vol.
Op 21-11-2020 heeft hij de beslissing genomen om hier niet meer te willen zijn, hij heeft vervolgens een week op de IC gelegen. Hij had echter teveel hersenschade, waardoor ik mijn zoon heb moeten laten gaan op 28-11-2020.
Mitchell heeft daarbij nog veel levens gered, door zijn organen te doneren.

We waren een hecht gezin. Toen Mitchell overleed, leefde mijn man nog. Hij is is afgelopen 27 juni (2022 dus) overleden.
Mijn jongste dochter woont nog thuis, en mijn oudste dochter woonde op dat moment samen.
Ook mijn ouders familie en vrienden rouwden mee.
Ik was en ben dus niet alleen in mijn rouw, er is een groep mensen waar ik op terug kan vallen. Maar het overlijden van mijn man is opnieuw een zware klap die ik moet verwerken.

Op die bewuste 21 november zat ik in de tram vanaf mijn winkel naar huis, toen ik werd gebeld door een vriendin die bij mij aan de overkant woont. Ze vroeg: ‘Maan, wat is er bij jullie aan de hand….?’
Ik voelde gelijk dat er wat mis was en zei: ‘Ik zit in de tram, ik weet niet wat er is….’
Ze zei: ‘Bel Luuk (mijn man) maar even,’ dus ik belde naar Luuk en die zei: ‘Maan, bel je moeder.’
Ik belde mijn moeder totaal in paniek omdat ik inmiddels wel wist dat er wat ergs was gebeurd.
Mijn moeder vroeg alleen maar waar ik was en wilde verder niks zeggen. Ik ben toen uit de tram gestapt en riep tegen haar: ‘Wat is er, is er wat met Mitchell?’
Ze antwoordde alleen met ’ja’ en zei toen: ‘We komen je ophalen.’
Ik wist dat het heel erg was, dus ik riep heel hard: ‘Is hij dood?’
Mijn moeder wilde daar op dat moment geen antwoord op geven, ik begreep later dat dit instructie van de politie was.
Uiteindelijk zei ze na veel gegil en geschreeuw van mij dat Mitchell naar de IC werd gebracht, omdat ze toch nog een hartslag hadden gevonden maar dat het wel heel ernstig was.
Mijn oudste dochter heeft me bij het busstation opgehaald om samen naar Mitchell toe te gaan. Iedereen was daar inmiddels, m’n ouders, man en jongste dochter.
Het was verschrikkelijk om te zien hoe hij daar lag aan al die apparaten, dat gevoel is niet te beschrijven. Ik heb gegild en gehuild en ik was boos – van alles ging door me heen.

Er volgde een week van onderzoeken om te kijken hoe erg de hersenschade was.
Erg dus. Te erg, als Mitchell ooit wakker zou worden zou hij alleen nog met zijn ogen kunnen knipperen. Dus uiteindelijk is besloten hem te laten gaan.

We hebben heel veel steun gehad, familie, vrienden, vrienden van Mitchell, buren.
Buren en vrienden die hadden gekookt of huishoudelijke dingen deden.
Veel lieve woorden, lieve kaarten en heel veel bloemen.
Ja, ik heb mij zeker gesteund gevoeld.
Eigenlijk waren er veel mensen die er voor me waren en nu nog steeds.
Mijn grote dank betreft ook echt mijn ouders die zoveel gedaan hebben toen Mitch overleed.
Toch ben ik wel eenzaam geweest in het rouwproces, en soms nu ook wel.
Mijn man en ik rouwden ieder op een andere manier, hij werd stil, ik wilde juist steeds maar praten over hoe het is gekomen en over het verdriet en gemis.
Mijn dochters rouwen ook ieder op hun eigen manier. De jongste vindt het moeilijk om erover te praten. Met mijn oudste dochter kan ik er wel goed over praten en we steunen elkaar zeker ook. Vooral nu ze zelf net moeder is geworden, begrijpt ze nog beter wat ik moet doormaken.

Om verder te kunnen en met anderen te kunnen praten, heb ik een Facebookgroep voor lotgenoten opgericht, ‘Verder als nabestaande van zelfdoding’.
Daar kan ikzelf veel kwijt, maar ook de leden van de groep, die daar veel steun en herkenning kunnen vinden. Ik verzorg deze pagina met heel veel liefde.
Ik heb me zeker begrepen gevoeld door mijn omgeving, luisteren en praten kan ik prima in mijn eigen omgeving. Maar echt begrijpen gaan ze het natuurlijk nooit, niet als je dit onmenselijke verdriet niet zelf mee hebt gemaakt. In de nabestaandengroep hoef ik daarover niks uit te leggen.

De eerste keer dat ik weer ineens echt lachte, was ongeveer twee maanden na het overlijden. Ik schrok er gewoon van en het lachen ging toen over in huilen.
Heb zeker ook mooie dingen meegemaakt, m’n oudste dochter die februari 2021 trouwde en op 8 juni beviel van een heel mooi klein jongetje genaamd Dion Manuel Julian. De laatste naam van Dion is de tweede naam van Mitchell.
Maar al de mooie momenten gaan schuil onder gemis en verdriet, alles voelt dubbel omdat ik het niet meer kan delen met Mitchell en ook hij al deze mooie momenten niet meer met ons meemaakt.
Sinds een paar maanden heb ik een relatie met een lotgenoot die ook zijn zoon is verloren door zelfdoding. En ook dat voelt dubbel, allebei hetzelfde verdriet, wat soms ook weer moeilijk kan zijn, maar zeker ook bijzonder. Omdat we elkaar in dit opzicht zo goed begrijpen.