Eucalyptus everywhere

Mijn telefoonopslag is vol. Hoog tijd om er eens wat nutteloze foto’s, films en memes uit te gooien. Een monnikenklus, ik blijk dit al jaren niet of nauwelijks te hebben gedaan. En dus kijk ik terug op mijn leven van de afgelopen vier jaar. Vakanties, een verhuizing, het overlijden van mijn moeder, veel leuke momenten met verschillende mensen – in chronologische volgorde en dus wisselen de mooie momenten af met de zware. Bas komt ook langs. Hij was er vier jaar geleden al een tijdje niet meer, maar soms sturen we elkaar een foto, of we maken een foto van zijn graf.

Gisteren was ik bij zijn graf en ook toen weer maakte ik een foto. Het is alsof ik daarmee toch nog zo nu en dan een foto van mijn kind kan maken, denk ik.
Ik moest wel een beetje lachen: al bij aankomst op de begraafplaats zag ik de eucalyptus die we bovenop zijn graf plantten van verre zwaaien, de boom is in korte tijd enorm gegroeid. Binnenkort toch maar snoeien, ook al is het daar de tijd niet voor, voordat de hele begraafplaats straks uit eucalyptus bestaat.
Alles bij elkaar maakt me emotioneel. Huilerig over ‘vroeger’, soms zomaar boos over iets wat nu gebeurt.
Een aantal jaar geleden blogde ik over mijn boosheid, die rauw was in die eerste jaren; ik had weinig empathie voor mensen die verkeerde opmerkingen maakten.
Gelukkig is die extra overgevoeligheid gesleten, net zoals alle heftige gevoelens min of meer zijn gesleten.
Nu merk ik dat ik er dan wel met wat meer afstand naar kan kijken, maar dat bepaalde opmerkingen me nog steeds raken en boos kunnen maken.

Een paar weken geleden was ik aan het dansen op een leuk feestje. Terwijl ik even zat uit te puffen, kwam er een vrouw naast me zitten. Ik had haar weleens eerder ontmoet, maar haar naam had ik niet onthouden, we kenden elkaar dus niet, zeg maar. Ze kwam dichtbij me met haar hoofd – waarschijnlijk om de muziek te overstemmen – en zei toen: ‘Ja, dan zie ik jou zo dansen en dan denk ik: heb je zoiets vreselijks meegemaakt en dan toch nog zo dansen.’
Het was ongetwijfeld aardig bedoeld, maar zo kwam het niet binnen. Het kwam binnen als een stomp tussen m’n ogen. Want ik was dus inderdaad gewoon op een feestje en ik was gewoon aan het dansen. Op dat moment heb ik even geen verlies. Zo’n opmerking drukt me met mijn neus in de plas: ik heb m’n kind verloren, ik draag een verschrikkelijk verlies.
Ik antwoordde: ‘Ja.’ Want ik wist niks anders te zeggen. Het bloed was uit mijn hoofd weggezakt, ik was confuus en verdrietig.
De vrouw wier naam ik niet weet babbelde nog wat en, waarschijnlijk doordat ik nauwelijks reageerde, ging ze weer weg. Ik liep ook weg en voelde me opeens heel boos worden. Maar ik kon zelf niet onder woorden brengen waarom dan.
Ik kwam bekenden tegen en vertelde hen wat er net was gezegd, en zij reageerden verontwaardigd. Gelukkig, ik ben niet gek, het was echt een rare opmerking. De rest van de avond was ik van slag.

Zo was er ook iemand die vertelde over een suïcide in haar omgeving en die de suïcide in één zin beschreef aan de hand van de methode die diegene had toegepast. Was dit een bijeenkomst van Stilgeweest geweest, dan had ik haar uitgelegd dat het beschrijven van de methode een no-go is, maar dit was privé. En ook deze keer kwam de opmerking als een mokerslag binnen. Want de methode die ze beschreef, was de methode die Bas ook had toegepast. Wat zij niet wist, want daar praten wij dus niet over.
En ik realiseer me dat het niet praten over methodes niet alleen is omdat het preventief werkt – onderzoek heeft uitgewezen dat het praten over methodes ‘inspirerend’ kan werken bij mensen die zelfdoding overwegen – maar dat het dus ook voorkomt dat nodeloos wonden worden opengerukt. Ook na deze eenvoudige zin was en bleef ik van slag. Omdat ik opeens weer beeld had bij de dood van mijn eigen zoon.

Ik merk dat ik er boos over ben, maar dat is natuurlijk ook alleen maar een emotie die me wat afstand verschaft. Eigenlijk is het natuurlijk niet raar dat opmerkingen die te maken hebben met het overlijden van mijn kind me raken. Net zomin als het raar is dat mensen menen dat ik daar gemakkelijk over praat, want ik geef ook voorlichtingen over dit onderwerp.
Het is vooral dat het me zo overvalt. Als ik een voorlichting geef, zet ik me geestelijk schrap. Ik ben voorbereid op van alles en kan daar dan vrij over praten. Al zijn daar dan dus ook regels en geef ik daarin ook mijn grenzen aan. We praten niet over methodes, we praten niet over het moment waarop je vernam dat je dierbare er niet meer is. En toen iemand me onlangs vroeg of ik me wilde ontfermen over een suïcidaal kind, zei ik nee. Ik ben op zoek gegaan naar iemand die dit wel kan. Maar als ik me ga bemoeien met een suïcidaal kind, slaap ik niet meer. Daarvoor heb ik te veel meegemaakt op dit gebied.

Wat het dus vooral is, is dat opmerkingen me kunnen overvallen als het gaat om mijn privéleven. En dat is dus maar gewoon zo. Ik kan kwalijk mensen die met mij omgaan eerst een A-4tje in de handen drukken met de do’s en don’ts in het omgaan met Patti. Je leeft, dus je wordt gekwetst.
Dit is een periode waarin ik dus geregeld met de neus op de feiten word gedrukt. Dat biedt me dan maar mooi de gelegenheid om weer eens flink te huilen om het kind en om alles wat ik zo graag anders had gezien.
Gisteren liep ik huilend over de begraafplaats, ondanks mijn eerdere glimlach over de eucalyptus. Want ach jongen toch, wat had ik je graag ergens anders bezocht dan tussen allemaal oude dode mensen op een aangeharkte begraafplaats, waar alleen jouw graf eruitspringt in totale anarchie. En daar moet ik dan toch weer van lachen.